ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ- ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ
“Η εξέγερση: Νοσταλγία αθωότητας και κραυγή προς το είναι” Αλμπέρ Καμύ
Ας ξεκινήσουμε καταρρίπτοντας ένα μύθο. Οι μέρες ελευθερίας μας δεν ήρθανε ποτέ. Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι ομοιότητες της σύγχρονης κοινωνίας με τις μαύρες μέρες τις επταετίας, είναι περισσότερες από τις διαφορές. Συντηρητισμός, καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, ανάκληση κάθε εργατικού κεκτημένου, αστυνομοκρατία, όλα σ’ έναν κοινό παρανομαστή : Φασισμός. Η αναζωπύρωση ενός νέου Πολυτεχνείου, εμφανίζεται το ίδιο επίκαιρη με το 1973, ίσως κάτω κι από τα ίδια συνθήματα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, ήρθε ως αποτέλεσμα αλυσιδωτών αντιδράσεων, σε μια εποχή καταπίεσης και ανελευθερίας, εξοριών, βασανιστηρίων, πολιτικών διωγμών και δολοφονιών. Την ώρα που οι χουντικοί παρίσταναν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο, παράλληλα φρόντιζαν να αυξήσουν τους μισθούς τους και να διαπράξουν σειρά οικονομικών σκανδάλων και αρπαχτών. Την ώρα που καθαγίαζαν εις το όνομα της πατρίδας τις σχέσεις τους με την οικονομική ελίτ της εποχής, παράλληλα διέπρατταν αισχρά βασανιστήρια σε όσους διεκδικούσαν το αυτονόητο.
Η πορεία προς την εξέγερση ήταν μονόδρομος. Η πρωτοπόρα νεολαία- ο ανθός της κοινωνίας, με τη συνδρομή της εργατικής τάξης, κινήθηκε σε γραμμή σύγκρουσης, με αντιφασιστικές προοπτικές, για τη διεκδίκηση της ελευθερίας. Ωστόσο η υπόθεση “Πολυτεχνείο” δεν τελείωσε το ’73. Ακολούθησαν άλλες δυο εξεγέρσεις, μια το 1985 και μια το 1995, ως απόδειξη ότι ο φασισμός δεν ξεριζώθηκε, απλά άλλαξε πρόσωπο. Τραγικό γεγονός που επισφράγισε το Πολυτεχνείο του 1985, ήταν η δολοφονία του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου. Στο ίδιο “σοσιαλδημοκρατικό” κλίμα, είχαν σημειωθεί και οι 504 συλλήψεις κοινωνικών αγωνιστών το Νοέμβρη του 1995, οι οποίοι είχαν προχωρήσει σε κατάληψη του Πολυτεχνείου, προτάσσοντας αντικρατικά αιτήματα, στον καιρό της τηλεοπτικής αποχαύνωσης και του βολέματος.
Αν έχουμε να μάθουμε κάτι από την ιστορία των εξεγέρσεων, είναι ότι πρέπει ως λαός ν’ αποτινάξουμε τις παρωπίδες και να ξεχωρίσουμε το λύκο κάτω από την προβιά του. Όσο θα υπάρχει αδικία, ανελευθερία, ρατσισμός και ιμπεριαλιστικές πολιτικές, ο αγώνας θα συνεχίζεται και το Πολυτεχνείο θα δείχνει το δρόμο.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΟΔΟ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
